یا زینب...

مریم از بیت الــــــمقدس میدهد بر او سلام

 ابتدای سوره مریم ثنـــای زیـــنـــب است..

بين حياط خانه ي خود توي بسترش
بانو رسيده بود به ساعات آخرش

خيره به گوشه اي شده بود و يكي يكي
رد مي شدند خاطره ها از برابرش

خورشيدوار... در تب گرماي شهر شام
مي سوخت آسمان ز نفسهاي آخرش

با چشم خيس از دل خون آه مي كشيد
در دست داشت پيرُهن سرخ دلبرش

هر روز ؛روضه داشت حسينيه ي دلش
اين مدّتي كه بود بدون برادرش

يك سال و نيم ميل تبسّم نكرده بود
با خنده قهر بود لبان مطهّرش

يك سال و نيم يكسره چون چشم ابرها
درياي اشك بود دو تا ديده ي ترش

يك سال و نيم بود كه خونابه مي چكيد
گاه از كنار روسري اش ؛ گاه از پرش

يك سال و نيم بود كه او آب رفته بود
يعني كه بيشتر شده بود عين مادرش

يك سال و نيم غير كبودي و زخم و درد
چيزي دگر نبود در اعضاي پيكرش

وقت سفر چقدر غريبانه پر كشيد
مثل حسين سرور و سالار بي سرش

یاعقیله بنی هاشم خانوم زینب (س)

روز عـــــاشورا هــراسـان بــــود دشــــمن تـــا شنیـــــد

بــعد عبــاس علـــی پـــرچـــمـ بـــه دوش زیــــنبـ اســــت...